Podłoga na gruncie to jedna z przegród w konstrukcji budynku, która styka się bezpośrednio z zewnętrznym otoczeniem i jest narażona na sezonowe zmiany temperatur. Dlatego jej prawidłowe zabezpieczenie z wykorzystaniem izolacji przeciwwilgociowej oraz termicznej to niezbędny warunek dla osiągnięcia oszczędności energii oraz podniesienia komfortu użytkowania pomieszczeń na parterze. Punktem wyjścia do realizacji ciepłej podłogi jest wymierzenie grubości kolejno następujących po sobie warstw. Dzięki temu możliwe będzie dobranie takiej grubości termoizolacji, która pozwoli spełnić wymagania dotyczące izolacyjności cieplnej przegród w budynkach. Obecnie obowiązujący maksymalny współczynnik przenikania ciepła dla podłóg na gruncie wynosi 0,3 W/mK, co oznacza, że grubość płyt izolacyjnych powinna być nie mniejsza niż 15 cm. Jeśli jednak w budynku planowane jest ogrzewanie podłogowe, należy przewidzieć minimalnie 20 cm warstwę ocieplenia.

Starannie rozplanowana układanka
Podłoga na gruncie składa się zwykle z tych samych kilku warstw pełniących funkcje konstrukcyjne i izolacyjne, choć w zależności od projektu niektóre z nich mogą występować w różnej kolejności. Najważniejsze jest jednak rozplanowanie ich w taki sposób, aby izolacja przeciwwilgociowa podłogi znajdowała się na tym samym poziomie, co pozioma izolacja ścian fundamentu. Obie warstwy należy szczelnie połączyć na zakład o grubości 20 - 25 cm, co wyeliminuje możliwość ewentualnych przecieków. Budowę podłogi na gruncie zawsze rozpoczyna się od wyrównania gruntu rodzimego między ścianami fundamentowymi. Następnie przestrzeń między nimi jest wypełniana warstwą pospółki, czyli mieszanką piasku i żwiru. Bardzo ważne jest jej staranne maszynowe zagęszczenie warstwa po warstwie, ponieważ musi ona stanowić stabilną podstawę dla kolejnych materiałów. Łączna grubość podsypki zazwyczaj wynosi około 30 cm. Na tak przygotowane podłoże najczęściej wylewany jest podkład z chudego betonu klasy C8/10 lub C 12/15 o grubości około 10 cm. Na nim układana jest izolacja przeciwwilgociowa, a następnie termoizolacja w postaci styropianu podłogowego, który najlepiej przykryć kolejną warstwą folii lub papy. Ten układ można również odwrócić, układając termoizolację bezpośrednio na podsypce, a następnie zabezpieczając ją izolacją przeciwwilgociową, na której dopiero tworzy się wylewkę. Drugie z rozwiązań jest rzadziej stosowane, choć niekiedy polecane ze względu na możliwość łatwego zwiększenia grubości izolacji cieplnej.

Szczelna izolacja - jak ją wykonać?
Wybór materiałów do izolacji podłogi jest obecnie szeroki. Oprócz tradycyjnie stosowanej do wykonywania izolacji przeciwwilgociowej papy na lepiku lub termozgrzewalnej, na rynku można spotkać także folie polietylenowe, które można układać także na podłożach nierównych, czyli np. bezpośrednio na podsypce. Natomiast do termoizolacji podłóg zdecydowanie najczęściej stosuje się płyty styropianowe EPS typu Dach/Podłoga o odporności na ściskanie CS 80 kPa, gdyż oprócz wytrzymałości na obciążenia mechaniczne cechują się nienasiąkliwością. Najlepszą izolacyjnością cieplną cechują się ich grafitowe odmiany, jak np. Knauf Therm Expert Dach/Podłoga, których parametr przewodzenia ciepła lambda wynosi zaledwie 0,031 W/mK. Materiał występuje w szerokim zakresie grubości nawet do 30 cm, dlatego doskonale sprawdzi się w zastosowaniach wymagających podwyższonej ochrony cieplnej. Natomiast dzięki wysokiej odporności na zginanie BS na poziomie 250 kPa, nie ulega uszkodzeniu pod wpływem np. chodzenia po płytach na etapie robót. Aby zapewnić najlepsze parametry ocieplenia, płyty układa się w dwóch warstwach w taki sposób, by łączenia płyt na siebie nie zachodziły. W tym celu każdą z warstw układamy „na mijankę". Tworzenie pierwszej warstwy należy zacząć od ścian pomieszczenia, zwracając uwagę, aby płyty ciasno do siebie przylegały. Drugą warstwę układa się w poprzek pierwszej, co pozwoli uniknąć mostków termicznych na łączeniach płyt. Styropian Knauf Therm Expert Dach/Podłoga jest produkowany metodą podwójnego spieniania, dzięki czemu pozwala na precyzyjne docinanie tam, gdzie jest to konieczne np. w miejscach przepustów instalacyjnych czy w przypadku konieczności uzupełnienia warstwy. Na tak ułożony materiał najlepiej położyć folię lub papę samoprzylepną z 20 cm zakładem, co pozwoli zapobiec przedostawaniu się świeżej zaprawy między płyty podczas wylewania posadzki.